Po cholerę ci tyle papieru, czyli biografia książkoholika
Idąc na Warszawskie Targi Książki miałam mocne postanowienie, by kupować tylko to, co będzie mi potrzebne, na ten przykład do pracy. Postanowienie rypło już przy drugim odwiedzonym stoisku, gdy wypatrzyłam calutką serię książek Borysa Akunina, których jeszcze nie czytałam. Ostatecznie wróciłam z targów z dwiema torbami pełnymi papieru. I to tuż przed przeprowadzką, podczas której rzekę papieru z moich półek będę musiała zmieścić w rozsądnej ilości pudełek. Ech... Swoją drogą, zaczęłam się zastanawiać, skąd właściwie ten bałagan na mojej półce i jak to się stało, że w pewnym momencie utonęłam w książkach? Otóż i moja książkowa biografia:
Pierwsze książki
Kiedyś wszystko było prostsze. Czytało się to, co dostawało się od rodziny. A że rodzina wiedziała, że mała Asia lubi czytać, to kupowała na kilogramy książeczki dla dzieci (głównie te Disneya) i nieśmiertelną klasykę oraz - później - powieści Siesickiej i Musierowicz. Oprócz tego były komiksy o Kaczorze Donaldzie, Myszce Miki, Asteriksie, rzadziej Thorgalu i Spidermanie (te ostatnie podczytywałam u kuzynki). W pewnym momencie rodzice uznali, że komiksy nie są odpowiednią lekturą dla małej dziewczynki (czy raczej - zerknęli do portfela) i kazali wybrać tylko jedną ulubioną serię, którą będą mi regularnie kupować. Wybrałam Asteriksa i na dłuuuuuugi czas rozstałam się z innymi komiksami.
Potem nagle okazało się, że w moim rodzinnym mieście jest księgarnia. Co prawda były w niej głównie podręczniki, ale poza tym okładkami kusiły również inne, wcześniej nieznane tytuły. Wyprawa tam to było wielkie święto, bo była dość daleko, no i trzeba było wybrać tylko jeden tytuł . Nie martwiło mnie to jakoś szczególnie, bo nieco bliżej znajdowała się biblioteka, którą odwiedzałam bardzo regularnie... Wybór był jednak mizerny, sporo serii zawsze brakowało, a do wymarzonego dostępu do biblioteki dla dorosłych, który dostawało się w wieku bodajże 15 lat, musiałam czekać jeszcze całe wieki.
Witaj w klubie
Wtedy pojawił się ON. Katalog "Świata Książki". Pełen tytułów, kolorowych okładek, gatunków, których nie znałam. Zasadą jego działania było mniej więcej - raz na trzy miesiące (a może na miesiąc - ktoś przypomni?) musisz kupić przynajmniej jedną książkę, po dwóch latach dostajesz srebrną, a po pięciu - złotą kartę uprawniającą do zniżek. Brzmi bosko, jakoś w mojej rodzinie nigdy nie było problemu z zakupem książki w wyznaczonym terminie (problem był raczej z jej wyborem), aczkolwiek z tego co wiem, istniała też ciemna strona tego dziecka wydawniczego kapitalizmu. Mianowicie, jeśli chciałeś się wypisać z klubu książki, było to wyjątkowo trudne, obwarowane cyrografami i ciągnęło się miesiącami, w których musiałeś wciąż te książki kupować. Niemniej dla mnie, małej dziewczynki z małej miejscowości, było to prawdziwe okno na świat i jedyne źródło książkowych nowości, które nie docierały ani do księgarni, ani do biblioteki.
Potem poszłam do liceum i a) dobrałam się w końcu do biblioteki dla dorosłych, b) w większym mieście było znacznie więcej lepiej wyposażonych księgarni (bodajże trzy!). Pamiętam, że pierwszą książką, jaką kupiłam sobie za własne kieszonkowe był "Władca pierścieni", którego udało mi się przeczytać tuż przed premierą filmu. Poza tym starałam się wówczas gonić kolegów, którzy literacko mnie wyprzedzali i kupować wyłącznie "mądre książki". Do tego stopnia, że wstydziłam się poprosić rodziców o książkę z serii "Gwiezdne wojny", bo jeszcze uznaliby, że czytam jakieś głupoty. Inna sprawa, że w moim mniemaniu "mądre książki" oznaczały wówczas chociażby megapopularnego Paulo Coelho.
Że oto nas przyjęto do szkoły poetów
Nadal jednak moja biblioteczka była wypełniona głównie klasyką i fantastyką ze "Świata książki". Sytuacja zmieniła się nieco, gdy w końcu skończyłam liceum i wyjechałam na studia do Warszawy. Na studiach pochłaniałam książki w jakichś nieprawdopodobnych ilościach, a karty biblioteczne aż furczały. Równocześnie jednak po raz pierwszy w życiu miałam do wydania trochę naprawdę własnych pieniędzy, a zarazem odkryłam antykwariaty i składy taniej książki. Tak się zaczęła moja zguba, bo z każdej takiej wyprawy wracałam obładowana książkami, które "na pewno będą mi potrzebne, w końcu studiuję polonistykę!".
Czytanie za pisanie
Na polonistyce, wbrew obiegowej opinii, nie pisało się zbyt wiele, nikt też nie uczył nas, jak pisać. Dlatego moją pasję przelewania słów na papier musiałam ukierunkować gdzieś indziej. Padło na współpracę z czasopismem studenckim, początkowo darmową, ale przynoszącą absolutnie satysfakcjonujące mnie profity, czyli książki, filmy na DVD i płyty z muzyką pozyskane od patronów. Gdy w pewnym momencie zaproponowali mi współpracę płatną, poczułam się niemal zawiedziona ;)
W tym samym czasie po raz pierwszy odważyłam się opublikować swoje opowiadania na stronie Nowej Fantastyki, gdzie nie dość, że zostałam pochwalona przez samego Naczelnego (wtedy był nim jeszcze Jakub Winiarski), to jeszcze zdobyłam "brązowe piórko", za które... tak, tak, dostałam książkę. Parę takich fantów udało mi się jeszcze pozyskać, ale za moje najwspanialsze "Nowofantastyczne" trofeum uważam wszystkie tomy "Gry o Tron" wygrane w najgenialniejszym konkursie w dziejach świata, zorganizowanym przez niejakiego DJ-a Jajko. W skrócie - konkurs trwał kilka tygodni, co tydzień pojawiało się nowe inteligentne zadanie, które trzeba było rozwiązać, kombinując na potęgę. Co prawda sama "Gra o Tron" od pewnego momentu przestała mi smakować, ale konkurs do tej pory wspominam z rozrzewnieniem. Kto pamięta, ile problemów uczestnikom sprawiła "nazwa pewnego jeziora", ten wie.
Niektórym narzeczony przynosi kwiaty. Mój dowiedział się kiedyś, że nie czytałam Wiedźmina. |
Mała handlarka prozą
Na trzecim roku zaczęłam staż w wydawnictwie - z jednej strony był to ten przełomowy moment, gdy zrozumiałam, że chcę pracować wśród książek, z drugiej - do tej pory nie doczekałam się wypłaty, bo wydawnictwo wkrótce potem zbankrutowało, zapewne przeze mnie, bo jako akwizytorowi podręczników dla przedszkoli szło mi gorzej niż źle. Na szczęście wycyganiłam też kilka książek na pamiątkę. Zaraz potem zaczęłam redagować pierwsze książki - poradniki, które również do tej pory trzymam na półce, na pamiątkę (chociaż nie zamierzam hodować kóz ani gołębi, sądzić fasoli ani zmieniać swojego życia w 7 prostych krokach). No i co najważniejsze, równolegle po raz pierwszy jako hostessa uczestniczyłam w Targach Książki - jeszcze w Pałacu Kultury - i nagle odkryłam, że istnieje możliwość połączenia miłości do książek z żyłką marketingową - książek nie trzeba tylko pisać i redagować, można je również sprzedawać i promować! Do tej pory Targi Książki sprawiają mi wielką przyjemność, a z każdych (warszawskich, krakowskich, historycznych, fantastycznych) wychodzę z torbą papieru.
Potem trafiłam do działu promocji wydawnictwa i muszę obalić jeden z pokutujących mitów - wbrew pozorom osoby pracujące w wydawnictwie nie dostają za darmo wszystkich książek świata. A często tak się ludziom wydaje. Inna sprawa, że gratisów dostaje się mimo wszystko sporo - wszak co może dać wydawnictwo w prezencie na święta, jeśli nie pakę książek?
Zbawienie książkoholika ;) |
A potem to już tak jakoś poszło...
Łudziłam się do tej pory, sądząc, że nad nabywanymi kompulsywnie książkami mam jakąś kontrolę. Straciłam ją, gdy zamieszkałam z Narzeczonym i okazało się, że ktoś może mieć książek jeszcze więcej ode mnie. A na dokładkę - całą masę komiksów i wszystkie od początku numery "Nowej Fantastyki". Tak więc zostałam zdetronizowana jako książkowy nerd i dobrze mi z tym, bo to oznacza, że ciągle jeszcze nie kupuję tych książek ZA DUŻO. Chyba. Okaże się przy zbliżającej się nieuchronnie przeprowadzce...
Komentarze
Prześlij komentarz